Mens & Lijden

The Broken Circle Breakdown... VS. The Bucket List 
Ik zal deze twee films aan elkaar linken. De films hebben allebei als thema 'de dood'. Enkel wordt er op een andere manier met de dood omgegaan. Dit vind ik net het mooie aan deze twee films. Ze geven het lijden allebei mee, maar ze tonen aan dat je op verschillende manieren kan omgaan met lijden, met de dood. 
In 'The Broken Circle Breakdown', komen de ouders in contact met de dood van hun kind.Ik denk dat dit als ouders het ergste is wat je in je leven kan doormaken.Toen ik ging kijken naar de film moest ik zelf ook huilen.Vaak ga ik niet huilen bij een film, enkel bij films die me heel erg aanslaan.Dit was dus zeker het geval bij The Broken Circle Breakdown.Het is een film die je meeneemt in het werkelijke leven. Dit vind ik er net zo mooi aan. De meeste films die gemaakt worden geven een droomwereld weer. Een wereld die we ons enkel kunnen wensen, een wereld die niet voor ons bestemd is en dit vind ik jammer.Deze film geeft de gevolgen weer. De ouders geven teveel om het kind dat sterft dat ook zij uit elkaar groeien. Ik heb zelf al kanker van dichtbij meegemaakt en weet dus welke vuile ziekte het is. Het is een ziekte die niet enkel de persoon in kwestie kapot maakt, maar ook de kring rond deze persoon. Ik vind het heel belangrijk dat je op zulke momenten niet aan jezelf denkt. Dat je op zulke momenten jezelf dwingt om er te staan van de zieke persoon. Enkel met veel liefde zal de persoon in kwestie zijn dagen kunnen vullen met een voldaan gevoel.
Deze film is een absolute aanrader! 
Ook 'The Bucket List' is een absolute aanrader. Ik vind dit een zeer mooie film. Het is een film die aantoont dat je de dood niet altijd negatief moet zien. In de film weten de twee mannen dat ze gaan sterven, binnen een bepaalde tijd. Die twee mannen beslissen om niet bij de pakken te blijven zitten maar nog het beste van hun leven te maken en nog hun verlang lijstje af te werken. Ik vind het heel sterk hoe deze twee mannen hiermee omgaan. Als ik mezelf in de plaats zou stellen, denk ik dat ik dit niet zou kunnen. Ik zou me niet meer gelukkig kunnen voelen doordat ik weet dat ik afscheid van iedereen moet nemen. 
Deze twee films, hebben dezelfde context, maar toch wordt er op een heel andere manier met de dood omgegaan. Als je de films nog niet gezien hebt, raad ik je zeker aan om ze eens te bekijken...
https://www.youtube.com/watch?v=vc3mkG21ob4 

https://www.youtube.com/watch?v=7CsIR6fMqU0 

Stellingen die je aan het denken zetten...
In de les kregen we in groepjes van 5 personen verschillende stellingen. Het waren stellingen die je aan het denken zetten. Het was de bedoeling dat iedereen zijn eigen mening over de verschillende stellingen ging opschrijven. Als iedereen aan de beurt geweest was, gingen we de verschillende meningen gaan vergelijken. Ik zou graag mijn mening delen met jullie.
Een van de stellingen is: 'Er is leven na de dood.' 
Deze stelling vond ik niet zo makkelijk om te beantwoorden omdat dit bij iedereen verschillend is. Volgens mij is er leven na de dood. Al is er natuurlijk nog steeds niemand terug gekeerd om dit aan ons te zeggen, dus kunnen we dit niet met 100% zekerheid weten. Ik denk dat ik vooral geloof in het leven na de dood omdat voor mij dit de manier is om de overleden mensen verder te laten leven. Ik kan echt niet geloven dat het hierna gedaan is. 
Een andere stelling is: 'Wanneer iemand iets verkeerd doet, dan moet je die persoon altijd vergeven.' 
Persoonlijk ga ik niet helemaal met die stelling akkoord. Wanneer iemand iets eenmalig 'verkeerd' doet, moet je die persoon vergeven. Al denk ik dat dit afhangt van de graad waarin iemand iets misdoet. Hoe erg het is. Wanneer een bepaalde gebeurtenis zich meermaals voordoet, dan denk ik dat het moeilijk is om de persoon te vergeven. Net zoals ik eerder zei, voor mij hangt het af van hoe erg iemand iets verkeerd gedaan heeft. Je moet voor jezelf bepalen wat jij iemand kan vergeven en wat niet. 
Een laatste stelling waarvan ik mijn mening graag met die van jullie wil delen is: 'Lijden kan zin/betekenis hebben.' 
Volgens mij heeft lijden zeker en vast een betekenis. Waarom zou er anders zoveel geleden worden in onze maatschappij? Volgens mij gebeurt dit niet zomaar. Wanneer je dieper zal ingaan op het leed in de wereld, zal je de betekenis, de zin ervan vinden. Zelf vind ik dit wel moeilijk om te vinden. Wanneer je de betekenis gevonden hebt, kan het ook moeilijk zijn om te aanvaarden. Van deze stelling kan ik een voorbeeld geven. Ik keer naar de film: 'The best of me'. In deze film zal de man sterven. Als je verder zal zoeken achter de betekenis waarom hij stierf, zal je uitkomen bij het feit dat hij stierf om de zoon te redden, want op die manier gaf hij de zoon een nieuw leven, want hij gaf hem zijn hart... Dus ja, er zit een betekenis achter lijden.

Regina Spektor: Laughing with...
Nog nooit eerder hoorde ik van Regina Spektor. Ik ben tevreden dat ik dit beluisterde, want op die manier heb ik een nieuw muziekgenre leren kennen. Van dit soort muziek kan ik vooral genieten op momenten waarop ik alleen ben. Als ik samen ben met anderen zou ik er nooit naar luisteren. 
Ik vind dat er een hele mooie boodschap achter dit lied zit. Het lied geeft volgens mij weer dat we moeten genieten van het leven en dat we moeten 'lachen naar God'. Wanneer het goed gaat met ons, wanneer we niet lijden, zullen we lachen naar God. Wanneer we ons in de oorlog, in een ziekte of een andere vorm van lijden bevinden zullen we niet lachen naar God. Dan gaan we ons net een heleboel vragen stellen. 

Ik vind dit een mooi lied: https://www.youtube.com/watch?v=-pxRXP3w-sQ

 

Is er leven na de dood? 

Ik vind dit een heel persoonlijke vraag en ik besef maar al te goed dat mijn antwoord met een heleboel andere mensen niet overeen zal komen. Ik hoop dat ook jullie mijn mening zullen respecteren, ik zal dit zeker en vast ook doen met jullie.
Wat er echt is na de dood, weet niemand. Er is nooit eerder iemand terug gekomen die ons kwam vertellen doe het daar boven in zijn werk gaat. Naar mijn gedachten, is het onmogelijk dat het na de dood voorgoed met ons gedaan is. Dit kan ik niet geloven. Ik geloof in het feit dat iedereen een nieuw leven begint. Ik vergelijk het een beetje met een tweede kans die je krijgt in je leven.
Ik geloof dit... Het kan natuurlijk ook zijn dat ik dit geloof omdat ik zelf bang ben voor de dood en op die manier wordt de dood misschien een beetje dragelijker.
De dood is hard om te verwerken, misschien wordt het net iets dragelijker wanneer je de dood niet bekijkt vanuit het feit dat het gedaan is met ons, maar dat we aan een nieuw leven begonnen zijn? 

Omgaan met lijden; Anne.

Ik bekeek de video van Anne. Anne is 28 jaar en heeft kanker. Ze begon met chemo, maar de chemo sloeg jammer genoeg niet aan bij haar. Ze kon kiezen, opnieuw proberen met chemo of er gewoon mee stoppen. Anne koos ervoor om te stoppen. Dit vind ik zelf een hele sterke keus van Anne, omdat dit eigenlijk een vorm van opgeven, sterven is. Anne heeft een zware weg af te leggen, maar ze wordt erg gesteund door vrienden en familie. Voor Anne is God liefde, hij is de liefde tijdens haar leed, omdat hij volgens haar alle mensen is die haar steunen in haar lijden. Anne heeft ook een lied geschreven. Een lied van liefde en leed. Een heel mooi lied. Uit haar ziekte heeft ze ook een aantal dingen geleerd. Zo leerde ze iedereen graag te zien, ook die mensen waarvan je denkt dat je ze niet graag kan zien. Op die manier kom je veel meer te weten in je leven. Anne is niet bang voor de dood zelf, ze is wel bang voor de weg ernaartoe. Om zichzelf daar te verliezen. 

Het verhaal van Anne heeft me zeker geraakt. Anne gaat eigenlijk op een positieve manier om met haar lijden. Ze ziet het in kleur, niet enkel in zwart wit. Een video om zeker eens te bekijken... http://www.checkpointtv.be/v/anne/  

Omgaan met lijden; Oscar et la dame Rose.

Tijdens de les RZL keken we naar de film: 'Oscar et la dame Rose'. Dit is een film die gaat over het lijden. Het jongetje heeft kanker en hij wordt niet liefdevol bijgestaan door zijn ouders omdat ze bang zijn voor wat komen zal. Op een dag komt hij la dame Rose tegen. Heel toevallig maken ze snel een praatje maar de dame is niet in een positieve stemming. Oscar zegt aan de dokter dat hij graag la dame Rose zou zien. Hij wil dat ze bij hem op bezoek komt. Hij is ervan overtuigd dat hij van haar meer liefde zal krijgen dan de liefde die hij krijgt van zijn ouders. De dokters regelen samen met la dame Rose dat ze op bezoek komt bij Oscar. Na één bezoek beslist ze om meer bij hem op bezoek te gaan. Plots, zonder dat ze het zelf echt beseft, gaat ze elke dag op bezoek bij Oscar. Samen beleven ze een zeer mooie tijd. La dame Rose vertelt aan Oscar dat hij elke dag tien jaar ouder wordt. Zo voelt hij zichzelf ook echt, alleen komt dit doordat hij aan het lijden is.

Ik vind het een zeer mooie film. Het lijden komt er zeer duidelijk aan bod. De film is ook erg aangrijpend. Zeker de moeite om hem eens te bekijken.  http://www.youtube.com/watch?v=i-dyWR7A70s 

Afscheid van Luc Devos, zanger van Gorki...

Afgelopen zaterdag 29 november 2014, heeft zanger Luc Devos afscheid genomen van het leven. Zijn vrouw heeft een levenloos lichaam van Luc terug gevonden in het appartement waar hij werkte. De zanger is gestorven aan een acuut falen van de organen. Persoonlijk vind ik dit afscheid nemen van een groot persoon. De zanger heeft heel wat mooie liedjes gemaakt, zoals: Anja, Mia, lieve kleine piranha,....Zaterdag 6 december 2014 zal de zanger begraven worden. Er wordt heel wat volk verwacht. Ik plaats dit bericht op mijn blog bij het onderdeel mens en lijden omdat het over het overlijden van een persoon gaat. Op dit moment zullen er heel wat mensen in de rouw zijn voor zijn dood. De link naar het liedje 'Mia' kan je hieronder terug vinden. https://www.youtube.com/watch?v=lgIcl5fS6g8 

 Mens en lijden...

Wanneer ik voor mezelf stilsta bij het leven, dan merk ik dat er heel wat geleden wordt. Er heerst in de wereld heel wat miserie en ellende. Al denk ik dat je daar niet zo zwaar aan mag tillen. Ik geef eerlijk toe, wanneer er iemand dierbaars van mij gestorven is, vind ik het heel moeilijk om dit te plaatsen, maar ik maak uiteindelijk voor mezelf toch de klik omdat ik vind dat je niet eeuwig met de pijn kan blijven rondlopen. Lijden is een heel moeilijk proces heb ik ondervonden. Ik denk dat het ergens ook nog wat als 'taboe' gezien wordt. Er zijn heel wat mensen die niet praten over het lijden waarmee ze geconfronteerd worden maar dit is net het slechtste wat je kan doen. Ik vind dat je je pijn met anderen moet kunnen delen. Hoe moeilijk dit soms is... 

Lijden voor mij...

Zelf heb ik in mijn leven nog niet veel geleden om liefdevolle mensen die ik verloren ben. Ik mag van geluk spreken want ik heb 14 jaar lang mijn overgrootmoeder gekend en alle vier mijn grootouders zijn nog steeds in leven. Hiervoor ben ik heel erg dankbaar. Het afscheid dat ik moest nemen van mijn overgrootmoeder was wel zwaar. We gingen elke zondag bij haar op bezoek en het was er altijd heel erg fijn. Ik heb dit wel heel snel een plaats kunnen geven, want ze is 90 jaar een heel gelukkige vrouw geweest.
5 april 2012 daar tegenover was voor mij wel een zware dag. Op die dag heb ik te horen gekregen dat mijn beste vriendin gestorven was. We kenden elkaar 13 jaar en hebben hele leuke momenten met elkaar gedeeld.
Tot op vandaag mis ik haar nog steeds heel erg in mijn leven. Ze betekende veel voor mij. 

 

Mens en lijden.

Na deze dimensie helemaal uitgewerkt te hebben en dieper in te gaan op dit onderwerp ben ik tot een aantal besluiten gekomen. Eerlijk? Dit is echt geen makkelijke dimensie om dieper op in te gaan. Iedereen is in zijn leven wel al één of meerdere keren in contact gekomen met lijden. Dierbare mensen die gestorven zijn of dierbaren die lijden aan een ziekte, mensen die in armoede leven,.... Vooral de mensen zien afzien is zwaar tijdens het lijden. Het is nooit leuk om iemand te zien weg kwijnen van de pijn. Niemand ziet dit graag. Het is dan heel erg zwaar om gewoon bij de persoon te zijn en niets te kunnen doen voor hem. 

Ik ben tot het besluit gekomen dat lijden een proces is die je niet op een zelfstandige manier kan verwerken. Je moet erover kunnen praten. Je moet je hart kunnen luchten aan de mensen die je lief hebben, de mensen die je graag zien. Je kan het niet alleen aan. Toen ik tot dit besluit kwam, ben ik er ook achter gekomen, dat het af en toe wel wat moeilijker is om het te verwerken. Je kan dan de steun van de mensen die je graag ziet heel erg hard gebruiken, maar soms heb je de neiging om deze mensen van je af te duwen. Dit zal vaak gedaan worden uit angst. Uit angst om ook deze mensen te verliezen aan om het even wat. 

Ik ga er nog steeds vanuit dat je het lijden niet alleen kan verwerken. Je zal nooit de enige persoon zijn die aan het lijden is om iets of iemand. Nooit sta je er alleen voor in het leven, maak er dan ook gebruik van en 'gebruik' de anderen om samen jullie lijden te verwerken. Lijden hoort nu eenmaal bij het leven van nu. Je zal zien, na het lijden zal je een sterker persoon geworden zijn. 

 Lijden; in de ogen van de mensen...

Een afscheid
Zonder woorden
Wie had dit ooit gedacht

Nog zo klein
Maar verloren
In het duister van de nacht

Heel even
Voor ik wegging
Heb ik daar op je gewacht

Een afscheid
Zonder woorden
Mijn liefste, slaap zacht 

~Orpha Tirions~

Dit gedicht werd geschreven door een vriendin van mij. Dit is haar manier van verwerken. Op die manier wil ik jullie aantonen dat iedereen dat op een andere manier zal verwerken en dat het verwerken dus een heel persoonlijk proces is. Ik vind dit ook een heel mooi gedicht. Het is toch een gedicht waar je even bij stil gaat staan. 

  

Lijden binnen het Hindoeïsme.

Ik ben opzoek gegaan naar de verschillende manieren van omgaan met lijden. Ik kwam uit op het Hindoeïsme. Ik koos om dieper in te gaan op deze godsdienst, omdat het me aantrok. Het is totaal iets anders dan het lijden binnen onze godsdienst.
Bij ons kan je ervoor kiezen om gecremeerd te worden of om gewoon begraven te worden. ikzelf zal kiezen om begraven te worden omdat ik altijd bang ben geweest van crematies. Ook dit is een persoonlijke keuze. Binnen het Hindoeïsme zullen de doden altijd verbrand worden. daar heb je geen andere keuze. Het is er als het ware een traditie. De lijken worden er niet verbrand in een crematorium zoals bij ons, maar dit gebeurt echt op de brandstapel. Dit vind ik nog eens erger dan in een crematorium. Ik heb er mijn vragen vooral over omdat het toch zwaar moet zijn voor de achter blijvende mensen. Je geliefde verbrand zien worden moet toch zwaar zijn? Dan denk ik vooral vanuit mijn eigen denken. De mensen in dit geloof zijn natuurlijk niet anders gewoon, maar ik zou het zeker niet aankunnen. Dit zou dan het beeld zijn dat overblijft van mijn geliefde.